W oddali majaczy wielki wulkan, nad którym niespokojnie kłębią się ciężkie, czarne chmury. O nie, ten wulkan nie należy do wygasłych. Przynajmniej wygląda na niespokojnego, nienasyconego Boga. A kaprysy tego boga, boga zniszczenia, doskonale widoczne są tutaj, na tym polu, które kiedyś pełne było życia, pełne drzew, ptaków, łąk i pasących się na nim saren, pełne lasów. Teraz można sobie tylko wyobrażać, jak było kiedyś. Teraz nie ma tutaj życia. Nie rośnie nawet jedno źdźbło trawy, nawet muchy odpuściły sobie dręczenie ewentualnych przybyszów w tych ternach. Gdyby ktoś wyobrażał sobie zniszczenia, koniec świata, to jest to idealny wzór na taki właśnie pejzaż. Obraz zagłady. Zgliszczy.
Czarne, kamieniste pustkowie ciągnie się kilka kilometrów od samego wulkanu, nie sposób go przegapić, jako że otacza wulkan ze wszelakich stron. Monotonię krajobrazu przerywają niewielkie pagórki, wzniesienia, większe głazy.